تجربه چندین و چند ساله من نشان داده هر وقت نشستم و یک برنامه سفت و سخت و محکم برای خودم ریختم که یک کار مهمی انجام بدهم، یک کار خیلی مهم تر سر از زیر لحاف بیرون کشید و گفت من اولویت ویژه دارم. نمونه اش توی نوشته پارسال وبلاگ هست. خوب الان هم دوباره دچار چنان مساله مهمی شده ام که در چند ماه اینده هر چه آب دستم بیاید باید بگذارم زمین و بِدَوم که عقب نیفتم. ورود ایده های جدید، افق های تازه و یک دور ماراتون جدید انگیزه خوبی ست برای گذراندن روزهای پاییزی امسال. می روم که بند کفشهای تلاش را ببندم قبل از انکه غول بزرگتری برای سر کشی واردبشود! روزهای " روی تند هم" مزه خودش را دارد. هم شیرین ست هم سخت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر